منم اون ساقه خشکی...

             که نمونده و نداره

                           برگ و باری...

  هیچکی مثل من تنها

             نمی دونه که چه سخته

                            بی قراری...

  منم اون تشنه بارون

              که اسیر یک سرابم

                            توی صحرا...

  تن تشنه کویرم

            کاشکی بارون بزنه

                        امروز و فردا...

    ای خدا... 

           دلم شکسته

                 پشت این در های بسته...

   نه سلام آشنایی

                  که بگم تنها و خستم...

   وقتی نگاه آینه

                   منو غریب رها کنه...

   وقتی هر جا هر کسی

                   منو حقیر صدا کنه...

   ای خدا کاری بکن ...

                 که از خودم رها بشم...

   پر بکشم به آسمون...

                از این کویر رها بشم...

دوری ز یار نازنین...

              سخت است این...

                   سخت است این...

      این است آیین زمین...

           از دوریش در اشک من...

              پارو بزن ،پارو بزن...

دلم تنگ است این شب ها...

               یقین دارم که می دانی..

    صدای غربت من را...

              ز احساسم تومی خوانی...

نمی دانم...

    محبت را بر چه کاغذی بنویسم...

                  که هرگز پاره نشود...

    بر چه گلی بنویسم

                 که هرگز پرپر نشود...

   بر چه دیواری بنویسم

                   که هرگز پاک نشود...

   بر چه آبی بنویسم

                که هرگز گل آلود نشود...

      و بر چه قلبی بنویسم

                  که هرگز سنگ نشود ...

به یاد روز های

     تنهایی و تسکین

       زخم این قلب طوفانی

لای خاطرات تلخم ...

               یاد تو همیشه شیرین...

 تا ابد فکر تو هستم

                نازنین رفیق دیرین...

من از این فاصله ها دلگیرم...

   بی تو...

  اینجا چه غریبانه

                        شبی می میرم...

   ساعت گریه و غم هیچ نمی خوابد

   و من در الفبای زمان خسته

                      از این تقدیرم...